Polskie tradycje flisackie zostały wpisane na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO. Obok polskich, uhonorowano również tradycje flisackie z Czech, Austrii, Łotwy i Hiszpanii. Decyzja o wpisie zapadła na siedemnastej sesji Międzyrządowego Komitetu ds. Ochrony Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego w Rabacie w dniach 28 listopada – 3 grudnia 2022 r. Flisactwo i tradycje flisackie, które zostały
Decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 26 października 2022 r. „Tkanie rękawic furmańskich przez Czarnych Górali” zostało wpisane na Krajową Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Inicjatorami wpisu była grupa entuzjastów dziedzictwa skupiona wokół Towarzystwa Miłośników Piwnicznej. [caption id="attachment_30918" align="alignright" width="355"] Fot. Marcelina Kubiak[/caption] Umiejętność tkania rękawic furmańskich przez czarnych Górali jest jednym z przejawów pielęgnowania i kultywowania
Snutka golińska to rodzaj haftu ludowego, z wyróżniającymi się motywami ażurowymi, powstały i rozwijający się prawdopodobnie od połowy XIX wieku na terenie całej Wielkopolski, Jego nazwa pochodzi od sposobu wykonywania, a dokładniej od najważniejszej czynności podczas pracy, czyli nasnuwania. [caption id="attachment_27901" align="alignright" width="300"] Fot. Zofia Talarowska[/caption] Korzenie haftu snutkowego (snutki) łączą go z koronką renesansową. Uważa się,
W dawnej wsi polskiej siew rozpoczynał cały cykl obrzędowych zabiegów wokół wzrostu roślin, ich zabezpieczenia przed chorobami, szkodnikami i klęskami żywiołowymi. Ciekawym zwyczajem, kultywowanym do dziś w okolicach Strzelec Opolskich jest wysiew na polach serc i krzyży. Zgodnie z tradycją ma on zagwarantować powodzenie przyszłych plonów. Dawniej pierwszy siew miał charakter szczególny. Wierzono bowiem, że zabieg
Comber, to wywodząca się ze średniowiecza ludowa zabawa zapustna, odbywająca się dawniej w różnych regionach Polski. Zwyczaj ten prawdopodobnie został przyniesiony do Polski przez osadników niemieckich. Babski Comber był popularnym zwyczajem okresu końca karnawału, w którym uczestniczyły niemal wyłącznie kobiety. Dawniej, odbywał się w środę popielcową, jednak z uwagi na zastrzeżenia Kościoła został przeniesiony na wtorek.
10 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Kociewia. Święto zostało ustanowione w 2007 roku przez Lokalną Organizację Turystyczną KOCIEWIE. Podczas tego wydarzenia urządzane są różnego rodzaju jarmarki, festyny, koncerty oraz degustacje lokalnych przysmaków. Kociewie to region etnograficzno-kulturowy na Pomorzu Gdańskim, położony na zachodnim brzegu Wisły w dorzeczu Wdy i Wierzycy, obejmujący wschodnią część Borów Tucholskich. Zajmuje obszar
W gwarze podhalańskiej słowo „kumoterki” oznacza małe, dwuosobowe sanki tradycyjnie zaprzężone w jednego konia. Pochodzi ono od słowa „kumotrzy”, czyli rodzice chrzestni, bowiem takimi właśnie saniami zawozili oni nowo narodzone dziecko do chrztu. Pierwsze wyścigi kumoterek odbyły się w Zakopanem w 1929 roku. Po II wojnie światowej zawody zostały reaktywowane w 1962 roku w Zakopanem,
Polonezy tworzyli już kompozytorzy barokowi, miedzy innymi Jan Sebastian Bach. Na przełomie XVI i XVII wieku, podobnie jak tańce włoskie i francuskie zaczął być bardzo modny. Ze względu na swoją szlachetność królował na europejskich dworach. Dziś jest w Polsce tradycyjnym tańcem otwierającym szkolne bale, jak studniówki. Bywa również tańczony podczas innych ważnych uroczystości i rocznic. Polonez
Zwyczaj wodzenia niedźwiedzia, zwany także: berami, wodzeniem bera, bakusami, kluczeniem bera i łażeniem z berym był znany już średniowieczu. Dawniej był to obrzęd o znaczeniu magicznym. Oprowadzanie maszkar zapustnych zwiastowało szczęście. Taniec gospodarzy ze słomianym lub futrzanym niedźwiedziem zapewniał powodzenie, dostatek i urodzaj. Obecnie to widowisko podkreślające tożsamość lokalną, kultywowane w wielu miejscowościach na Śląsku
Narodowy Instytut Kultury i Dziedzictwa Wsi otwiera dla Państwa nowy dział popularyzujący kulturę i dziedzictwo polskiej wsi. Chcemy w nim prezentować te przejawy niematerialnego dziedzictwa kulturowego obszarów wiejskich, które zostały wpisane na krajową (polską) i światową listę UNESCO. Czym zatem jest to „dziedzictwo”? Już samo określenie „niematerialne dziedzictwo kulturowe” wymyka się wąsko i precyzyjnie zakreślonym definicjom. Owo
Krajowa lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego jest spisem przejawów żywego dziedzictwa niematerialnego z terenu Polski. Ma charakter wyłącznie informacyjny. Prowadzi ją Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego we współpracy z Narodowym Instytutem Dziedzictwa. Zgodnie z konwencją UNESCO dziedzictwo kulturowe przejawia się, między innymi w następujących dziedzinach: tradycyjnych przekazach ustnych, sztukach widowiskowych, zwyczajach, rytuałach, obrzędach oraz umiejętnościach i
Polish