21 lub 22 października to dzień świętego Wendelina patrona pastwisk i trzód, wędrowców i pielgrzymów, myśliwych, pasterzy i chłopów, obrońcy podczas epidemii. Święty Wendelin żył na przełomie VI i VII wieku. Zgodnie z legendą był synem iroszkockiego króla, ale swoje pochodzenie ujawnił dopiero przed śmiercią. Zrezygnował z korony i tytułów, by wieść skromne i samotne życie.

Już od zarania dziejów karczmy stanowiły nieodłączny element polskiego krajobrazu. Były miejscem rozrywki, spotkań towarzyskich i odpoczynku po męczącej podróży. W karczmach można było zjeść posiłek, napić się miodu lub piwa oraz zaopatrzyć w różnego rodzaju produkty. Poza dworem, były głównym ośrodkiem życia społeczno-gospodarskiego ówczesnej wsi. Służyły wszystkim, zarówno panom, jak i chłopom, starym i

Górale Kliszczaccy, Kliszczacy, Kliszczaki to grupa etnograficzna ludności polskiej zamieszkująca środkową część Beskidu Średniego, między górnym biegiem Raby i Skawy. Ich nazwa wzięła się od charakterystycznego rozcięcia u dołu spodni tzw. „kliszcza”. Zasiedlanie obszaru zamieszkałego przez Kliszczaków trwało co najmniej od XIII do początku XVI wieku. Osadnikami była ludność polska, rolnicza, napływająca z ziemi krakowskiej. Najstarsza

Święty Mateusz apostoł był twórcą pierwszej Ewangelii. Przed nawróceniem miał na nazwisko Lewi i był celnikiem. Podczas swojej posługi apostolskiej głosząc Słowo Boże w Etiopii, został skazany przez króla Hirtakusa na śmierć. Zmarł śmiercią męczeńską od rany ciętej zadanej mieczem. Zwłoki świętego spoczywają od 1080 roku w Salerno. Jest patronem tego miasta. Ewangelia według św.

Perebory, nazwane także przez ludność wiejską perebowrami, priborami, zaborami, wyborami, pasamonami to oryginalny ornament tkacki wykonany techniką wybierania, tworzący pasowy wzór, w którym partie deseniowe tkane są jednocześnie z gładkim płótnem, wykonywany na terenach północno-wschodniej Lubelszczyzny i wschodniej części obecnego województwa podlaskiego. Perebor to element zdobniczy charakterystyczny dla regionu nadbużańskiego, choć był znany nie tylko

Mieszkańcy Kaszub mówią, że ich kraina jest najpiękniejsza na świecie. I wiele w tym prawdy, bowiem położna jest na niezwykle malowniczych terenach… blisko Bałtyku, znanych miejscowości letniskowych, Jeziora Żarnowieckiego, czy Puszczy Darżlubskiej. Kaszuby charakteryzują się setkami jezior, wąwozów, wzgórz morenowych, lasów, borów, kwiecistych łąk oraz parków krajobrazowych. A co najważniejsze, niepowtarzalną kulturą, której pełnię można

Święty Bartłomiej był jednym z dwunastu Apostołów Chrystusa. W Ewangeliach występuje pod dwoma imionami: Bartłomiej i Natanael. Jego kult datuje się od V wieku. Jest patronem wielu zawodów m.in.: rzeźników, garbarzy, introligatorów, szewców i siodlarzy. W Kościele katolickim wspomnienie św. Bartłomieja przypada 24 sierpnia. W polskiej tradycji ludowej jest patronem jesiennych zasiewów i odlotu bocianów. Trzej

Chodziła, chodziła, trzy wianuszki wiła, Jeden sobie, drugi tobie, trzeci powiesiła. I powiesiła go w sieni nade drzwiami. Przeszedł ojciec, przeszła matka, zalali się łzami. Nie płaczcie rodzice, wy syna waszego, Boście jedli, boście pili za pieniądze jego. Wyście się najedli, jo natańcowała A muzyka to nom grała z rana do wieczora. To fragment przyśpiewki z „Wesela Szamotulskiego. Regionalnego widowiska w IV obrazach”,

Gwara kurpiowska należy do mazowieckiego zespołu dialektalnego i obejmuje tereny Puszczy Zielonej i Puszczy Białej. Można omówić jej kilka podstawowych cech na przykładzie pieśni spisanej przez Władysława Skierkowskiego (1886-1941), opiewającej epizod historyczny z III Wojny Północnej (1700-1721). Chodzi o bitwę stoczoną przez oddział strzelców kurpiowskich pod dowództwem Stanisława (Stacha) Konwy z armią króla szwedzkiego Karola

Chaty kurpiowskie są jednym z elementów kultury materialnej Kurpi i wyrazem tożsamości krajobrazu kulturowego Puszczy Białej i Zielonej. Przez wieki jedynym materiałem budowlanym było drewno. W budowlach, które przetrwały do naszych czasów, widoczny jest kunszt wielu pokoleń bezimiennych cieśli. Charakter domów mieszkalnych Kurpi ciekawie ujął płocki kronikarz W.H. Gawrecki w 1825 r. „Jak ubiór Kurpia i

Polskie wycinanki ludowe z papieru powstały wyłącznie jako forma dekoracji wiejskiego wnętrza mieszkalnego. Dawniej nazywano je strojem, cackami, kwiatkami, gwiazdkami, lelujami, cyrkami, rózgami lub po porostu ozdobami z papieru. Rozkwit tej formy zdobienia wnętrz przypadł na przełom XIX i XX wieku. Najważniejsze regiony wycinankarskie usytuowane były na dawnych ziemiach Królestwa Polskiego - na Kurpiach oraz

Kurpie to kraina położona na Mazowszu. Ludność kurpiowska zamieszkuje dwie puszcze, położoną na północno-wschodniej części województwa - Zieloną, Myszyniecką lub Kurpiowską oraz puszczę Białą obejmującą obszar nizinny Mazowsza. Nazwa Kurpie pochodzi od nazwy obuwia zwanych „Kurpiami”. Mieszkańcy Puszczy Zielonej nazywali siebie Puszczakami. Poznajmy cechy charakterystyczne ubioru tej części Kurpiów.  Ubiór Kurpiowski charakteryzuje się prostotą i wykonany

Kurpie jako grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkuje tereny dwóch puszcz mazowieckich: Puszczy Zielonej (zwanej też: Puszczą Kurpiowską lub Zagajnicą) i Puszczy Białej. Charakterystycznymi elementami kultury materialnej obydwu wspomnianych grup są: stroje, hafty, ozdoby bursztynowe, kurpiowskie chaty, zdobienia w drewnie i rzeźba, wycinanki, kwiaty z krepiny oraz ozdobne palmy na Niedzielę Palmową. Przy czym, strój ludowy przybierany przez Kurpiów jest zróżnicowany regionalnie. Co oznacza, że mieszkańcy dwóch puszcz

Współczesne wesela na Kurpiach nie są już w pełni zgodne z dawną tradycją. Najwięcej straciły w warstwie magicznej i różnorodności zabiegów obrzędowych. Do naszych czasów przetrwały zasadnicze części tego, niegdyś bardzo bogatego i rozbudowanego wydarzenia, w którym swoją rolę odgrywali niemal wszyscy mieszkańcy wsi. Jak wyglądało tradycyjne kurpiowskie wesele opowiedział nam Witold Kuczyński, kierownik Kurpiowskiego